Μια αθλητική ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό τους χρειάζεται όλους, τον εργατικό, το αστέρι, εκείνον που τραβάει τον κόσμο, τον γρήγορο, τον μεθοδικό, εκείνον που σπάει τα νεύρα του αντιπάλου, τον οργανωτή του παιχνιδιού. Όλοι έχουν ρόλο να διαδραματίσουν.
Αυτή η πραγματικότητα μου ήρθε τις προάλλες στο μυαλό, όταν βρέθηκα να παρακολουθώ την προπόνηση μια παιδικής ομάδας στη Στοκχόλμη και, ιδιαίτερα, το πόσο διαφορετικά μιλούσε στο κάθε παιδί ο προπονητής. Σκέφτηκα αμέσως ότι ούτε κατά διάνοια δεν έχουμε αυτήν την αντίληψη και κουλτούρα στην Ελλάδα, δηλαδή να ενώνουμε το σύνολο τόσων διαφορετικών ανθρώπων σε ένα συμπαγές και δυνατό σχήμα.
Από το να μαθαίνουμε, να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, και να αναπτύσσουμε προσωπικότητες (όπως στα σπορ), εμείς κρατήσαμε μόνο την άθλια καφρίλα του ποδοσφαιρικού γηπέδου και, βεβαίως, το ρόλο του προπονητή για εμάς. Στον ξερολισμό, φυσικά. Κι όμως, μπορούμε να πάρουμε πολλά μαθήματα από τον αθλητισμό, για τους ανθρώπους, τις ομάδες και την επιχειρηματικότητα.
Δυστυχώς όλοι, λίγο πολύ, στο δημόσιο λόγο τους, ακόμη και οι νεοφυείς επιχειρήσεις, οι οποίες θέλουν να χτίσουν καινούργιες δομές, κάνουν ένα λάθος. Μιλούν και γράφουν για το πρότυπο του ιδανικού στελέχους, εξειδανικεύοντας συνεχώς, και τελικά καταλήγουμε να μιλάμε για τέλειες επιχειρήσεις και τέλειους ανθρώπους. Ο ειδικός, ο τέλειος, ο ακούραστος, ο τεχνοκράτης, ο δημιουργικός, όπου όλα αυτά πρέπει να συνυπάρχουν! Προσγειωθείτε λίγο, έρχεται καταιγίδα…
Σε ένα ομαδικό άθλημα δεν υπάρχει μια πεντάδα ή ενδεκάδα τέλειων. Δεν υπάρχουν, τελικά, μόνον οι αρχηγικές προσωπικότητες ή μόνοι τους οι σκαπανείς. Δεν μπορεί κάποιος να κρύψει το ταλέντο ή την αδυναμία του. Αλλά εσύ, που είσαι απ’ έξω, ένα ενιαίο σύνολο βλέπεις και το σύνολο αυτό ή νικά ή χάνει. Στο σύνολο συνυπάρχουν όλοι. Και ο προπονητής, πατέρας, αρχηγός, επιχειρηματίας πρέπει να κοουτσάρει το σύνολο, ώστε αυτό να αποδώσει.
Δεν υπάρχουν λοιπόν τέλειες ομάδες, τέλειων επαγγελματιών και τέλειες επιχειρήσεις. Είναι ένας συνεχής αγώνας να ενώσεις διαφορετικά μυαλά και προσωπικότητες σ’ έναν κοινό σκοπό. Τους δείχνεις τον ανταγωνισμό-εχθρό και τους θυμίζεις πόσο θα ωφεληθούν όλοι μαζί, ο καθένας στο ρόλο του. Φέρνεις στην επιφάνεια τα καλά στοιχεία του καθενός, τα οποία ισοσκελίζουν τις αδυναμίες του διπλανού μέλους. Εγγυάσαι με την καθοδήγηση, το αγκάλιασμα, τη φωνή, την οδηγία και την κουβέντα-ψυχανάλυση ότι όλοι θα προσαρμοστούν, σε όλες τις συνθήκες και θα το κάνουν μαζί.
Όπως ένας προπονητής, ο CEO ή ο Διευθυντής της ομάδας είναι ενορχηστρωτής και βγάζει το καλύτερο από τον καθένα. Παίρνει τις σωστές αποφάσεις για τον κατάλληλο άνθρωπο, διαχειριζόμενος το «εγώ» και μετατρέποντάς το σε «εμείς». Γι’ αυτό, κάθε φορά που διαβάζω για τα «10 στοιχεία που έχουν οι ηγέτες», «τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου στελέχους» και λοιπές τέτοιες γελοίες επαναλήψεις κλισέ… ευχών, γελάω και οικτίρω τους γραφιάδες αυτούς.
Το σοβαρότερο, όμως, είναι ότι στην αμαθή και ημιμαθή Ελλάδα οι μύθοι αυτοί έχουν γίνει κουλτούρα. Ακούς ιδιοκτήτη μεσαίας επιχείρησης να μιλάει απαξιωτικά για τους εργαζομένους του, οι οποίοι είναι η οικογένειά του, και απορείς. Πώς ο άνθρωπος αυτός να χτίσει όραμα, σχέδιο και μακρόπνοα θετικές προοπτικές; Ακούς ακόμη τις λέξεις «υφιστάμενος», «στέλεχος πρώτου βαθμού», «ειδικός σύμβουλος», λες και διαχωρίζουν «ταξικά» την αγορά, την επιχείρηση και το με ποιους κάνει παρέα…
Σκέψου να βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι στη Σουηδία, για να εργαστούν στην κουλτούρα του «consensus», όπου οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται από ομάδες και υλοποιούνται με χειρουργική ακρίβεια. Γιατί, βλέπετε, εκεί ο νεοπροσληφθείς συζητά με τον CEO και ο τελευταίος τον ακούει, τον χτυπά στην πλάτη, του λέει «συμφωνώ» και τον καλεί την επόμενη εβδομάδα να συζητήσουν πώς θα το υλοποιήσουν με τις ομάδες εργασίας. Μαθήματα που αγνοούμε, αλλά κι όταν τα ακούσουμε, τα προσπερνάμε με την ελληνική βολή που μάθαμε.
Όλα αυτά είναι ενταγμένα στην κουλτούρα έλλειψης συνεργασίας και σεβασμού του απέναντί μας, όπου με την πρώτη ατάκα είναι σαν να είμαστε έτοιμοι να πέσουμε να τον φάμε, επειδή μάθαμε, βλέπεις, να είναι όλοι τέλειοι σαν εμάς. Τρομάρα μας… Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να μιλούν για τη «δύναμη σε βάθος», η οποία έρχεται στην επιφάνεια με την κατάλληλη προπόνηση, με τους σωστούς στόχους της ομάδας και είναι αυτονόητη πραγματικά, αν θέλεις να πετύχεις κάτι.
Καλή είναι η ομάδα που ενώνει, όχι εκείνη που απορρίπτει. Η ομάδα όπου ο καθένας βλέπει την ευκαιρία να πετύχει ως σύνολο, που ο ένας πετυχαίνει μέσα από τον άλλο. Όταν ακούτε ότι «η ομάδα είναι κουρασμένη», «είναι παλιά», «δεν έχει νεανική ενέργεια και ενθουσιασμό» ή «είναι νέοι, δεν έχουν εμπειρία» ή το κορυφαίο «διανύουμε μεταβατική περίοδο», τότε να ξέρετε ότι όλα αυτά είναι η γνωστή τακτική του «αυτός φταίει». Είναι η εύκολη κριτική από τα έξω προς τα μέσα και σημαίνει ότι η ηγεσία είναι αδύναμη.
Οι άνθρωποι, οι ομάδες, το επιχειρείν είναι ένας κενός καμβάς προτού ξεκινήσει κάτι πραγματικό, σχεδιασμένο, μακρόπνοο. Είναι χωρίς προσδοκίες, γεμάτοι (εύκολα) επίθετα, αλλά με κρυμμένα ταλέντα. Είναι μια γη ακαλιέργητη, όπου κανείς δεν δικαιούται να μιλά με γενικότητες. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτόν τον καμβά ένα έργο τέχνης. Ο προπονητής και τα μέλη της ομάδας θα το κάνουν μαζί.
ΠΗΓΗ
Από το να μαθαίνουμε, να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες, και να αναπτύσσουμε προσωπικότητες (όπως στα σπορ), εμείς κρατήσαμε μόνο την άθλια καφρίλα του ποδοσφαιρικού γηπέδου και, βεβαίως, το ρόλο του προπονητή για εμάς. Στον ξερολισμό, φυσικά. Κι όμως, μπορούμε να πάρουμε πολλά μαθήματα από τον αθλητισμό, για τους ανθρώπους, τις ομάδες και την επιχειρηματικότητα.
Δυστυχώς όλοι, λίγο πολύ, στο δημόσιο λόγο τους, ακόμη και οι νεοφυείς επιχειρήσεις, οι οποίες θέλουν να χτίσουν καινούργιες δομές, κάνουν ένα λάθος. Μιλούν και γράφουν για το πρότυπο του ιδανικού στελέχους, εξειδανικεύοντας συνεχώς, και τελικά καταλήγουμε να μιλάμε για τέλειες επιχειρήσεις και τέλειους ανθρώπους. Ο ειδικός, ο τέλειος, ο ακούραστος, ο τεχνοκράτης, ο δημιουργικός, όπου όλα αυτά πρέπει να συνυπάρχουν! Προσγειωθείτε λίγο, έρχεται καταιγίδα…
Σε ένα ομαδικό άθλημα δεν υπάρχει μια πεντάδα ή ενδεκάδα τέλειων. Δεν υπάρχουν, τελικά, μόνον οι αρχηγικές προσωπικότητες ή μόνοι τους οι σκαπανείς. Δεν μπορεί κάποιος να κρύψει το ταλέντο ή την αδυναμία του. Αλλά εσύ, που είσαι απ’ έξω, ένα ενιαίο σύνολο βλέπεις και το σύνολο αυτό ή νικά ή χάνει. Στο σύνολο συνυπάρχουν όλοι. Και ο προπονητής, πατέρας, αρχηγός, επιχειρηματίας πρέπει να κοουτσάρει το σύνολο, ώστε αυτό να αποδώσει.
Δεν υπάρχουν λοιπόν τέλειες ομάδες, τέλειων επαγγελματιών και τέλειες επιχειρήσεις. Είναι ένας συνεχής αγώνας να ενώσεις διαφορετικά μυαλά και προσωπικότητες σ’ έναν κοινό σκοπό. Τους δείχνεις τον ανταγωνισμό-εχθρό και τους θυμίζεις πόσο θα ωφεληθούν όλοι μαζί, ο καθένας στο ρόλο του. Φέρνεις στην επιφάνεια τα καλά στοιχεία του καθενός, τα οποία ισοσκελίζουν τις αδυναμίες του διπλανού μέλους. Εγγυάσαι με την καθοδήγηση, το αγκάλιασμα, τη φωνή, την οδηγία και την κουβέντα-ψυχανάλυση ότι όλοι θα προσαρμοστούν, σε όλες τις συνθήκες και θα το κάνουν μαζί.
Όπως ένας προπονητής, ο CEO ή ο Διευθυντής της ομάδας είναι ενορχηστρωτής και βγάζει το καλύτερο από τον καθένα. Παίρνει τις σωστές αποφάσεις για τον κατάλληλο άνθρωπο, διαχειριζόμενος το «εγώ» και μετατρέποντάς το σε «εμείς». Γι’ αυτό, κάθε φορά που διαβάζω για τα «10 στοιχεία που έχουν οι ηγέτες», «τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου στελέχους» και λοιπές τέτοιες γελοίες επαναλήψεις κλισέ… ευχών, γελάω και οικτίρω τους γραφιάδες αυτούς.
Το σοβαρότερο, όμως, είναι ότι στην αμαθή και ημιμαθή Ελλάδα οι μύθοι αυτοί έχουν γίνει κουλτούρα. Ακούς ιδιοκτήτη μεσαίας επιχείρησης να μιλάει απαξιωτικά για τους εργαζομένους του, οι οποίοι είναι η οικογένειά του, και απορείς. Πώς ο άνθρωπος αυτός να χτίσει όραμα, σχέδιο και μακρόπνοα θετικές προοπτικές; Ακούς ακόμη τις λέξεις «υφιστάμενος», «στέλεχος πρώτου βαθμού», «ειδικός σύμβουλος», λες και διαχωρίζουν «ταξικά» την αγορά, την επιχείρηση και το με ποιους κάνει παρέα…
Σκέψου να βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι στη Σουηδία, για να εργαστούν στην κουλτούρα του «consensus», όπου οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται από ομάδες και υλοποιούνται με χειρουργική ακρίβεια. Γιατί, βλέπετε, εκεί ο νεοπροσληφθείς συζητά με τον CEO και ο τελευταίος τον ακούει, τον χτυπά στην πλάτη, του λέει «συμφωνώ» και τον καλεί την επόμενη εβδομάδα να συζητήσουν πώς θα το υλοποιήσουν με τις ομάδες εργασίας. Μαθήματα που αγνοούμε, αλλά κι όταν τα ακούσουμε, τα προσπερνάμε με την ελληνική βολή που μάθαμε.
Όλα αυτά είναι ενταγμένα στην κουλτούρα έλλειψης συνεργασίας και σεβασμού του απέναντί μας, όπου με την πρώτη ατάκα είναι σαν να είμαστε έτοιμοι να πέσουμε να τον φάμε, επειδή μάθαμε, βλέπεις, να είναι όλοι τέλειοι σαν εμάς. Τρομάρα μας… Οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να μιλούν για τη «δύναμη σε βάθος», η οποία έρχεται στην επιφάνεια με την κατάλληλη προπόνηση, με τους σωστούς στόχους της ομάδας και είναι αυτονόητη πραγματικά, αν θέλεις να πετύχεις κάτι.
Καλή είναι η ομάδα που ενώνει, όχι εκείνη που απορρίπτει. Η ομάδα όπου ο καθένας βλέπει την ευκαιρία να πετύχει ως σύνολο, που ο ένας πετυχαίνει μέσα από τον άλλο. Όταν ακούτε ότι «η ομάδα είναι κουρασμένη», «είναι παλιά», «δεν έχει νεανική ενέργεια και ενθουσιασμό» ή «είναι νέοι, δεν έχουν εμπειρία» ή το κορυφαίο «διανύουμε μεταβατική περίοδο», τότε να ξέρετε ότι όλα αυτά είναι η γνωστή τακτική του «αυτός φταίει». Είναι η εύκολη κριτική από τα έξω προς τα μέσα και σημαίνει ότι η ηγεσία είναι αδύναμη.
Οι άνθρωποι, οι ομάδες, το επιχειρείν είναι ένας κενός καμβάς προτού ξεκινήσει κάτι πραγματικό, σχεδιασμένο, μακρόπνοο. Είναι χωρίς προσδοκίες, γεμάτοι (εύκολα) επίθετα, αλλά με κρυμμένα ταλέντα. Είναι μια γη ακαλιέργητη, όπου κανείς δεν δικαιούται να μιλά με γενικότητες. Είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτόν τον καμβά ένα έργο τέχνης. Ο προπονητής και τα μέλη της ομάδας θα το κάνουν μαζί.
ΠΗΓΗ
RSS Feed