Να εξηγηθούμε, δεν πιστεύω πως όταν θέλεις κάτι πολύ εξασφαλίζεις τη συνωμοσία του σύμπαντος...
Γενικά, δεν πιστεύω σε συνομωσίες ίσως γιατί δεν τις έχω δει ποτέ να λειτουργούν «από μόνες τους». Αντίθετα, σε όλα τα πλαίσια, προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό διακρίνω έναν διαφορετικό, «μη συνωμοτικό» τρόπο, που αποδεικνύεται αποτελεσματικός. Περισσότερο από τρόπο, πρόκειται για μια διαδικασία που αποτελείται από τα εξής βήματα:
Α. Να κατανοήσω το «γιατί» θέλω κάτι ή κάποιον. Το βαθύτερο κίνητρο μου δηλαδή, και το αν αυτό προέρχεται από το κομμάτι μου που θέλει να εξελιχθεί ή από το κομμάτι που επιζητεί μια (απ` έξω συνήθως) ασφάλεια. Αν προέρχεται από το κομμάτι που θέλει να εξελιχθεί, πιθανότατα, θα νιώθω άβολα. Το συναίσθημά μου θα μοιάζει με τρικυμισμένη θάλασσα. Ταραγμένη στην επιφάνεια, ήσυχη στο βάθος. Καράβια πολλά, οι άλλοι, θα με βεβαιώνουν πως «αυτά που λέω και θέλω δεν γίνονται» προκαλώντας ακόμα περισσότερους κλυδωνισμούς. Ο πειρασμός να με παρασύρουν στη δυναμική τους είναι μεγάλος εκτός και ΑΝ θυμάμαι να ρίχνω πού και πού μια ματιά στο βυθό μου.
Πολύ συχνά, αν όχι πάντα, το κίνητρο της εξέλιξης συνδέεται με το σκοπό, την κλίση μου, την πυρηνική μου ικανότητα και απαιτεί την αναγνώριση και τη δέσμευση σ` αυτά. Ακούγεται απλό, αλλά η αναγνώριση και η επιλογή του πραγματικού κινήτρου είναι, ίσως, το πιο δύσκολο βήμα. Μοιάζει με την επιλογή των υλικών για να φτιάξω το αγαπημένο μου φαγητό. Την ώρα που διαλέγω τις πρώτες ύλες δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως και να φέρω στους γευστικούς μου κάλυκες το πώς θα είναι το φαγητό. Όμως αποφασίζω αν θα διαλέξω και αν θα πληρώσω για να έχω τα πιο φρέσκα και τα πιο υγιεινά υλικά. Αν η επιλογή των υλικών προδιαγράφει τη γεύση του φαγητού έτσι και το κίνητρο για μια δημιουργία προδιαθέτει για «τη γεύση» της δημιουργίας. Σε όλα τα επίπεδα: δημιουργικότητα, σχέσεις, επάγγελμα, κ.ά..
Β. Αφού κατανοήσω και βεβαιωθώ για το κίνητρό μου, το επόμενο βήμα είναι να ανάγω αυτό που θέλω να δημιουργήσω σε απόλυτη προτεραιότητά μου. Απόλυτη προτεραιότητα σημαίνει ένα πράγμα: Αυτό που πάω να δημιουργήσω γίνεται, για μένα, το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μου, αυτό για το οποίο ό,τι δίνω είναι επένδυση κι όχι θυσία. Δεν μετράω το χρόνο, ούτε την προσπάθεια. «Περιέχω την αποτυχία», γιατί γνωρίζω ότι είναι τμήμα της διαδρομής.
Προσωπικά, μου θυμίζει πολύ τη διαδικασία της γενικής καθαριότητας που κάνουμε στο σπίτι. Ξεκινάμε με όρεξη, με το όραμα ενός καθαρού, τακτικού, πλήρως λειτουργικού σπιτιού. Ελπίζουμε πως μπορούμε βήμα το βήμα και χωρίς μεγάλη αναστάτωση να αποκτήσουμε αυτό «το τακτοποιημένο περιβάλλον». Σύντομα, διαπιστώνουμε το ανέφικτο αυτής της προσδοκίας, καθώς τα πράγματα αρχίζουν να στοιβάζονται αριστερά-δεξιά και να επικρατεί τέτοιο χάος που να λες «τι ήθελα και τα ’βαζα στη μέση» και «εδώ δεν πρόκειται να μπει ποτέ ξανά τάξη». Την στιγμή εκείνη μπορεί να έχουμε μια εντονότατη εσωτερική παρόρμηση να τα παρατήσουμε, να τα αναθέσουμε, να ανοίξουμε τη πόρτα και να πάμε για καφέ. Κι εδώ που τα λέμε ίσως είναι καλή ιδέα να το κάνουμε… για να αποκτήσουμε μια απόσταση από το μπέρδεμα και το χάος. Γυρίζοντας, λίγο πιο ξεκούραστοι και ανανεωμένοι, μπορούμε να οργανώσουμε, να καθαρίσουμε σταδιακά και κυρίως να πετάξουμε ότι πια δεν χρειαζόμαστε. Έτσι ω του θαύματος αποκτούμε αυτό που οραματιστήκαμε αλλά όχι, συνήθως, με τον τρόπο που το ονειρευτήκαμε. Κατά βάθος ξέραμε πάντα ότι το σπίτι είναι η έδρα, η βάση της ζωής μας. Πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε «χωρίς βάση; Η βάση είναι η προτεραιότητα.
Γ. Να είμαστε σίγουροι ότι την πολλή δουλειά δεν την γλιτώνουμε… Πολλοί εκφράζουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους, αλλά την ώρα της δράσης αποκοιμιούνται ή δίνουν τη δύναμή τους στο να βρουν «ένοχους» και αιτίες για να μην δράσουν. Σ` αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που βρεθήκαμε ή διαλέξαμε, τα παραδείγματα εμφανίζονται με καταιγιστικό ρυθμό. Φαίνεται ο αποφασισμένος να δουλέψει άνθρωπος από το βλέμμα του. Ο άνθρωπος που έχει θέσει την σαφή προτεραιότητά του και γνωρίζει πως ακόμα και στην έρημο θα βρει τα κατατόπια για λίγο νερό. Ο άνθρωπος που, κι αν λιποψυχά, δεν τα παρατάει.
Δ. Να έχουμε την εσωτερική βεβαιότητα πως αν έχουμε κάνει όλα τα παραπάνω θα ’ρθει βοήθεια… ακόμα κι από εκεί που δεν το περιμένουμε… Πες την εσύ και σύμπαν αυτή τη βοήθεια. Εγώ προτιμώ αυτό που ’λέγαν οι παππούδες μου: «αυτουνού το γινάτι θα κινήσει γη και ουρανό, αλλά στο τέλος θα τη βρει την άκρη».
Ε. Να μην ξεχνιόμαστε. Είναι εκπληκτικό το πόσοι τα παρατάμε, λίγο πριν φτάσουμε στην ολοκλήρωση του έργου μας. Λίγο πριν, «στην ουρά του γαϊδάρου», νοιώθουμε σε όλο της το μεγαλείο την πρόκληση να τα βροντήξουμε κάτω. Το σκοτάδι, όντως, είναι πιο πυκνό και βαθύ λίγο πριν την αυγή. Έτσι τεστάρει την αντοχή μας στο φως. Οι περισπασμοί, ιδιαίτερα σε αυτό το στάδιο και κυρίως σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αναρίθμητοι. Γι’ αυτό και η προσοχή μας οφείλει να είναι τεταμένη και η συνείδησή μας σε επαγρύπνηση.
ΠΗΓΗ
Α. Να κατανοήσω το «γιατί» θέλω κάτι ή κάποιον. Το βαθύτερο κίνητρο μου δηλαδή, και το αν αυτό προέρχεται από το κομμάτι μου που θέλει να εξελιχθεί ή από το κομμάτι που επιζητεί μια (απ` έξω συνήθως) ασφάλεια. Αν προέρχεται από το κομμάτι που θέλει να εξελιχθεί, πιθανότατα, θα νιώθω άβολα. Το συναίσθημά μου θα μοιάζει με τρικυμισμένη θάλασσα. Ταραγμένη στην επιφάνεια, ήσυχη στο βάθος. Καράβια πολλά, οι άλλοι, θα με βεβαιώνουν πως «αυτά που λέω και θέλω δεν γίνονται» προκαλώντας ακόμα περισσότερους κλυδωνισμούς. Ο πειρασμός να με παρασύρουν στη δυναμική τους είναι μεγάλος εκτός και ΑΝ θυμάμαι να ρίχνω πού και πού μια ματιά στο βυθό μου.
Πολύ συχνά, αν όχι πάντα, το κίνητρο της εξέλιξης συνδέεται με το σκοπό, την κλίση μου, την πυρηνική μου ικανότητα και απαιτεί την αναγνώριση και τη δέσμευση σ` αυτά. Ακούγεται απλό, αλλά η αναγνώριση και η επιλογή του πραγματικού κινήτρου είναι, ίσως, το πιο δύσκολο βήμα. Μοιάζει με την επιλογή των υλικών για να φτιάξω το αγαπημένο μου φαγητό. Την ώρα που διαλέγω τις πρώτες ύλες δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως και να φέρω στους γευστικούς μου κάλυκες το πώς θα είναι το φαγητό. Όμως αποφασίζω αν θα διαλέξω και αν θα πληρώσω για να έχω τα πιο φρέσκα και τα πιο υγιεινά υλικά. Αν η επιλογή των υλικών προδιαγράφει τη γεύση του φαγητού έτσι και το κίνητρο για μια δημιουργία προδιαθέτει για «τη γεύση» της δημιουργίας. Σε όλα τα επίπεδα: δημιουργικότητα, σχέσεις, επάγγελμα, κ.ά..
Β. Αφού κατανοήσω και βεβαιωθώ για το κίνητρό μου, το επόμενο βήμα είναι να ανάγω αυτό που θέλω να δημιουργήσω σε απόλυτη προτεραιότητά μου. Απόλυτη προτεραιότητα σημαίνει ένα πράγμα: Αυτό που πάω να δημιουργήσω γίνεται, για μένα, το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή μου, αυτό για το οποίο ό,τι δίνω είναι επένδυση κι όχι θυσία. Δεν μετράω το χρόνο, ούτε την προσπάθεια. «Περιέχω την αποτυχία», γιατί γνωρίζω ότι είναι τμήμα της διαδρομής.
Προσωπικά, μου θυμίζει πολύ τη διαδικασία της γενικής καθαριότητας που κάνουμε στο σπίτι. Ξεκινάμε με όρεξη, με το όραμα ενός καθαρού, τακτικού, πλήρως λειτουργικού σπιτιού. Ελπίζουμε πως μπορούμε βήμα το βήμα και χωρίς μεγάλη αναστάτωση να αποκτήσουμε αυτό «το τακτοποιημένο περιβάλλον». Σύντομα, διαπιστώνουμε το ανέφικτο αυτής της προσδοκίας, καθώς τα πράγματα αρχίζουν να στοιβάζονται αριστερά-δεξιά και να επικρατεί τέτοιο χάος που να λες «τι ήθελα και τα ’βαζα στη μέση» και «εδώ δεν πρόκειται να μπει ποτέ ξανά τάξη». Την στιγμή εκείνη μπορεί να έχουμε μια εντονότατη εσωτερική παρόρμηση να τα παρατήσουμε, να τα αναθέσουμε, να ανοίξουμε τη πόρτα και να πάμε για καφέ. Κι εδώ που τα λέμε ίσως είναι καλή ιδέα να το κάνουμε… για να αποκτήσουμε μια απόσταση από το μπέρδεμα και το χάος. Γυρίζοντας, λίγο πιο ξεκούραστοι και ανανεωμένοι, μπορούμε να οργανώσουμε, να καθαρίσουμε σταδιακά και κυρίως να πετάξουμε ότι πια δεν χρειαζόμαστε. Έτσι ω του θαύματος αποκτούμε αυτό που οραματιστήκαμε αλλά όχι, συνήθως, με τον τρόπο που το ονειρευτήκαμε. Κατά βάθος ξέραμε πάντα ότι το σπίτι είναι η έδρα, η βάση της ζωής μας. Πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε «χωρίς βάση; Η βάση είναι η προτεραιότητα.
Γ. Να είμαστε σίγουροι ότι την πολλή δουλειά δεν την γλιτώνουμε… Πολλοί εκφράζουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους, αλλά την ώρα της δράσης αποκοιμιούνται ή δίνουν τη δύναμή τους στο να βρουν «ένοχους» και αιτίες για να μην δράσουν. Σ` αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που βρεθήκαμε ή διαλέξαμε, τα παραδείγματα εμφανίζονται με καταιγιστικό ρυθμό. Φαίνεται ο αποφασισμένος να δουλέψει άνθρωπος από το βλέμμα του. Ο άνθρωπος που έχει θέσει την σαφή προτεραιότητά του και γνωρίζει πως ακόμα και στην έρημο θα βρει τα κατατόπια για λίγο νερό. Ο άνθρωπος που, κι αν λιποψυχά, δεν τα παρατάει.
Δ. Να έχουμε την εσωτερική βεβαιότητα πως αν έχουμε κάνει όλα τα παραπάνω θα ’ρθει βοήθεια… ακόμα κι από εκεί που δεν το περιμένουμε… Πες την εσύ και σύμπαν αυτή τη βοήθεια. Εγώ προτιμώ αυτό που ’λέγαν οι παππούδες μου: «αυτουνού το γινάτι θα κινήσει γη και ουρανό, αλλά στο τέλος θα τη βρει την άκρη».
Ε. Να μην ξεχνιόμαστε. Είναι εκπληκτικό το πόσοι τα παρατάμε, λίγο πριν φτάσουμε στην ολοκλήρωση του έργου μας. Λίγο πριν, «στην ουρά του γαϊδάρου», νοιώθουμε σε όλο της το μεγαλείο την πρόκληση να τα βροντήξουμε κάτω. Το σκοτάδι, όντως, είναι πιο πυκνό και βαθύ λίγο πριν την αυγή. Έτσι τεστάρει την αντοχή μας στο φως. Οι περισπασμοί, ιδιαίτερα σε αυτό το στάδιο και κυρίως σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αναρίθμητοι. Γι’ αυτό και η προσοχή μας οφείλει να είναι τεταμένη και η συνείδησή μας σε επαγρύπνηση.
ΠΗΓΗ
RSS Feed